مدح و ولادت امام هادی علیه‌السلام
اهل ولا مـرحـبـا فـصـل سـرور آمـده سـیـنـۀ سیـنـای دل مـرکـز طـور آمده سـاقـی تـوحـیـد بـا جـام طـهـور آمـده جلوه گر از بـرج غـیب آیت نـور آمده محـو شده بـاطل و حـق بـه ظـهـور آمـده که گشته روشن به او چشم و دل خاص و عام بیا به بستان وحی فـیض دگر را ببین به دست شمس الضحی رشک قمر را ببین روی ملک را نگر، جن و بشر را ببین با پدری چون جواد بهین پسر را ببین عـلـی بـخـوانـش ولـی پـیـامـبـر را بـبـین امـام هـادی است این هـدایـتـش مـسـتـدام دهُــم ولــیِّ خــدا امــام ایـن نُـه وراق به علم او پایبند هشت جهان هفت طاق شش جهت و پنج حس بدو بَرَد اشتیاق فتد در این چار بام بدون مهرش فـراق اگـر دو عــالـم کـنـد به مـهــر او اتــفـاق بـه ذات یـکـتـا شـود جـحـیـم، دارالـسـلام مــحــبّـت او بُــوَد عــنـایـت واســعــه به امر و نهیـش مـدام جـاذبه و دافـعه ز فیض او شد قـوی بـاصره و سامعه عـنـایـتـی از کـفـش عـنـاصـر اربـعـه حــکــایـتـی از دمـش زیــارت جــامـعــه کز آن هـزار آفـتاب درخشد از هر کـلام بـیـا به بیت الـولا جـمـال داور بـبـیـن جـمـال داور نگـر روی پیـمـبـر ببـین کـمـال خـیـرالنـسـا جـلال حـیـدر ببین کـنـار ابن الرّضا رضای دیگـر ببـین جـواد را بـا گـلـی بـهـشـت پـرور بـبـیـن بهشت از این گـل گرفت آبـرو و احـترام ابـوالحـسن کـنـیـه و عـلـی بود نـام او ز حــور دل مـی‌بـرد کـبـوتــر بـام او پــرنـــدگــان هـــوا شــیــفــتــۀ دام او درنـدگـان زمیـن اشـک فـشـان رام او چـشـمـۀ آب حـیات جرعـه‌ای از جـام او الا الا تـشـنــگــان از او سـتــانـیــد جــام پناه من کوی او نگاه من سوی اوست کعبۀ من سامره قـبلۀ من روی اوست رشتۀ توحید من سلـسلـۀ مـوی اوست بهشت در سایـۀ قامت دلجـوی اوست جهان هـستی هـمه پُر از هیاهـوی اوست عـالـم خـلـقـت کـنـد در حـرمـش ازدحـام به هر کجا ساکنم مرا وطن سامره است تکلمم روز و شب به هر سخن سامره است نقل سخن سامره نُقل دهن سامره است مرا به حجش چه کار؟ بهشت من سامره است که خاک آن مظهر حیّ زمن سامره است به صبحگاهش درود به شامگـاهش سلام بر این زمین آسمان دوخته چشم نگـاه بر این زمین آورد مَلَک ز گردون پناه از این زمین می‌وزد نور به عرضِ اله از این زمین یافت دل به سوی معبود راه در این زمین خـفته‌اند دو آفـتاب و دو ماه نرجـس نیکـو سرشت حکـیـمه با دو امام بگـوش عـالـم رسـد نـدای این خاندان دودۀ آدم شــود فـــدای ایـن خــانــدان ناز به شاهـان کـنـد گـدای این خاندان خـلـقـت هـستی بود برای این خانـدان زبـان «میـثـم» کـنـد ثـنـای ایـن خـانـدان هماره در روز و شب همیشه در صبح و شام |